پوشش های پودری اولین بار دهه ۵۰ میلادی در ایالات متحده آمریکا ظهور کردند.

رنگ های پودری اولین بار دهه ۵۰ میلادی در ایالات متحده آمریکا ظهور کردند.

مواد تشکیل دهنده ی رنگ پودری پودر رزین اپوکسی،پیگمنت و چند ماده افزودنی دیگر است .

همه ی انها در مخلوط کن هایی با تیغه ی به شکل و یا آسیاب های گلوله ای مخلوط و همگن می شدند.

 سال ۱۹۶۱ یک موسسه آلمانی از اکسترودر همراه با حرارت برای تولید پیوسته خمیر رنگ پودری استفاده کرد.

که این روش ، با وجود سرعت کند واکنش رزین های موجود آن زمان ، پیشرفت بزرگی در جهت افزایش سرعت و حجم تولید محسوب می شد. 

در آن زمان روش کاربردی پوشش های پودری تنها با روش بستر سیال(F.B) بود.

در این روش قطعه مورد نظر ابتدا تا دمای مشخصی داغ می شد .

بعد در داخل حمامی از پودرهای معلق در هوا فرو برده می شد و در نتیجه پوشش ضخیمی از پودر بر روی سطح می نشست.

این روش بسیار گران تمام می شد و کاربرد آن به موارد خاصی مانندعایق کاری و یا ایجاد پایداری در برابر خوردگی محدود می شد. 

در همان سال روش الکترواستاتیک برای رنگ آمیزی با رنگ های پودری توسط کمپانی شل(shell) در انگلستان ابداع شد.

از سال ۱۹۶۲ هم زمان با شروع استفاده از این روش ، طی ۱۰ سال رشد بسیار زیادی در صنعت تولید رنگ های پودری مشاهده شد.

رنگ های پودری با پایه ی اپوکسی رشد سریعی داشت اما این پوشش معایب خاص خودش رو برای وسایل بیرون از منزل هم داشت.
 از جمله اشعه ماوراء بنفش خورشید از براقیت آن کم می کرد و باعث ترک خوردگی لایه پوشش می شد.

به همین دلیل بسیاری از موسسات شیمیایی تحقیق بر روی رزین هایی با کارایی بالاتر را شروع نمودند .

اکثر تحقیقات در زمینه رزین های پلی استر و اکرلیک به علت خصوصیات ویژه آنها صورت گرفت.

رنگ های پودری بر پایه رزین پلی استر برای اولین بار در سال ۱۹۶۹ به بازار عرضه شد.